11 jan 2006

HAGIA SOPHIA

De eerste dag gaan wij naar Hagia Sophia. Nu is het een museum. Gebouwd in 573 AD door emperor Justinian I

De Hagia Sophia (Turks: Aya Sofya, Grieks: heilige wijsheid) is een moskee in de Turkse stad Istanbul. Het gebouw werd gebouwd als kathedraal van Constantinopel onder het Byzantijnse Rijk. Een eerste kerk, uit de 4e eeuw van onze jaartelling, werd door brand verwoest, waarna onder keizer Justinianus het huidige gebouw, een centraalbouw, werd geconstrueerd (omstreeks 536).

De bouw ervan was van grote betekenis voor de Orthodoxe kerk  en het Byzantijnse Rijk en is het eerste voorbeeld van Byzantijnse architectuur De Hagia Sophia was eeuwenlang de grootste kerk ter wereld.

Na de verovering van Constantinopel door het Osmaanse Rijk onder Mehmet II in 1453 werd de Hagia Sophia een moskee. Hiervoor werd het gebouw voorzien van minaretten. In 1934 werd de moskee door Kemal Mustafa Atatürk een seculier gebouw gemaakt en werd het een museum.

Er hangen houten schilden van 7,50 meter doorsnee die met dierenhuiden zijn bekleed en dragen in goud de letters van Allah. Er zijn enkele kaliefen ingetekend. Deze kerk behoorde destijds tot de grootste christelijke kerken en staat nu nog in de het rijtje van de eerste vier.  

(http://nl.wikipedia.org/wiki/Hagia_Sophia)

 

 
Na hagia sophia gaan wij naar de blauwe moskee.
De Blauwe Moskee, die recht tegenover de Hagia Sofia ligt, is een kunstwerk van de architectuur. Het is een voorbeeld van de architectuur waarin de Osmaanse wereld uitblonk. Deze moskee werd gebouwd tussen 1609 en 1616 door Sultan Ahmet I. De Blauwe Moskee was een poging om de schoonheid van de Hagia Sofia te evenaren en is een kunststuk in symmetrie en evenwichtige, ruimtelijke indeling. Deze indeling vroeg en kreeg daarom zes minaretten, als enige moskee in de wereld. Dit aantal wordt alleen overtroffen door de Kaba Moskee in Mekka, die 7 minaretten heeft. Niet alleen het gebouw is bijzonder, maar ook de lichtval door het prachtige glaswerk en het 'blauw', dat afkomstig is van de veel geroemde glazuren tegels uit Iznik. Deze tegels uit de 17e eeuw hebben een kleur en en glazuurkwaliteit die nooit meer geëvenaard is. Zelfs in deze tijd met al haar moderne technieken, is men niet in staat het glazuurwerk even kleurrijk, glanzend en sterk te maken, zoals de tegelbakkers uit Iznik dat in de 17e eeuw konden.